سیاهی لبهایم از سیگار نیست! سیاه پوش هزار حرفه نگفته است

من و ته سیگار و پنجره باز.. مانده ایم که کدام یک براى سقوط مناسب تریم؟!

وای از نیمه شبی که بیدار شوم و تورا بخوام و پاکت سیگارم خالی باشد

درد مرد را یا مرد می فهمد یا دود سیگار

آدم برفی هم گفت : تو به جای هویج برایم سیگار بگذار ، خودم از پس بهار بر می آیم !

دیروز دست هایش میان دست هایم بود امروز عکسش و فردا سیگار

چقدر تلخ بود کودکیم‎ ‎که سیگار را قاتل پدرم میدانستم و چقدر سخت است امروز که قاتل پدرم را روزی هزار بار می بوسم!!

چه تلخ! لبهایش بوی سیگار میداد، و چه تلخ تر اینکه میدانستم سیگار نمیکشد!

تکلیف گفتنی ها که معلوم است زحمت نگفتنی ها هم می افتد بر گردن سیگار

بعضی‌ آدما با چشاشون گریه نمیکنن ، پا میشن یه سیگار بر میدارن و میرن تو بالکن

“یادت“ برایم همانند قصه ی سیگار پیرمردیست که سال هاست میگوید نخ اخر است